Σε καταστάσεις όπου ένα ζευγάρι μοιράζεται το ίδιο σπίτι, είναι συχνό να θέτουν το ερώτημα εάν βρίσκονται σε διάσταση. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα εξαρτάται από τη διάκριση μεταξύ συμβίωσης και διάστασης, η οποία συνδέεται με το νομικό πλαίσιο και τις δικαστικές αποφάσεις.
Για να απλοποιήσουμε το θέμα, μπορούμε να πούμε ότι, ακόμη κι αν ένα παντρεμένο ζευγάρι μοιράζεται το ίδιο σπίτι, μπορεί να θεωρηθεί ότι βρίσκονται σε διάσταση αν δεν υπάρχει συναισθηματική ή κοινωνική σύνδεση μεταξύ τους. Αυτό μπορεί να συμβεί αν έστω και ένας εξ αυτών δεν έχει την πρόθεση να συμβιώσει σε πρακτικό επίπεδο, όπως απαιτείται σε μια παντρεμένη σχέση.
Σε διάσταση στο ίδιο σπίτι – Η έννοια της συμβίωσης
Η συμβίωση των συζύγων είναι μια νομική έννοια που διαιρείται σε δύο κύρια στοιχεία: τη φυσική παρουσία (corpus) και την ψυχολογική διάθεση (animus). Η πρώτη περιλαμβάνει τις ενέργειες των συζύγων που μοιάζουν με αυτές μιας συνηθισμένης παντρεμένης ζευγάρι, ενώ η δεύτερη αναφέρεται στην επιθυμία του ζευγαριού να έχει συναισθηματική σχέση βασισμένη στην εμπιστοσύνη και το ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλον.
Έχοντας αυτά υπόψη, μπορούμε να περιγράψουμε τη διάσταση ως τη φυσική και ψυχολογική απόσταση μεταξύ των συζύγων, όταν αυτοί δεν έχουν την πρόθεση να έχουν μια ενεργή συναισθηματική σχέση μεταξύ τους. Η ερμηνεία της διάστασης διαφέρει στη νομική κοινότητα, με κάποιες απόψεις να απαιτούν και φυσική απόσταση και ψυχολογική απομάκρυνση για να χαρακτηριστεί κάποιο ζευγάρι ως “σε διάσταση”.
Το στοιχείο της διάστασης εντός της ίδιας οικίας, στο πλαίσιο μιας σχέσης μεταξύ παντρεμένου ζεύγους, προκύπτει μέσω του πολιτικού στοιχείου. Αυτό το στοιχείο αποτελείται από την ψυχολογική απόσταση που εκδηλώνει τουλάχιστον ένας από τους συζύγους αντιμέτωπος με τη συζυγική του σχέση, όπου χάνει την έκφραση αγάπης και στοργής προς τον σύντροφό του. Αυτό το πολιτικό στοιχείο μπορεί να οδηγήσει σε χωρισμό μεταξύ των συζύγων, υποδεικνύοντας την έναρξη μιας διάστασης στη σχέση τους, χωρίς απαραίτητα να σημαίνει τον τερματισμό του γάμου μέσω διαζυγίου. Για την δική σας περίπτωση συζητήστε με ένα δικηγορικό γραφείο.
Σύμφωνα με τη νομολογία του ανώτατου δικαστηρίου, που αναφέρεται στις αποφάσεις του για τέτοιες υποθέσεις, η διάσταση συνδέεται με τον χωρισμό των συζύγων μέσω της απομάκρυνσης ενός από τους δύο από τον κοινό χώρο διαμονής. Αυτή η απομάκρυνση υπονοεί την πρόθεση του εκάστοτε συζύγου να τερματίσει τη συζυγική σχέση.
Παρ’ όλα αυτά, αυτή η απομάκρυνση δεν είναι πάντα μια οριστική ένδειξη διάστασης, καθώς μπορεί να οφείλεται σε επαγγελματικούς ή άλλους σοβαρούς λόγους. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμα κι όταν ένας σύζυγος έχει απομακρυνθεί φυσικά από τον κοινό χώρο διαμονής, μπορεί να διατηρεί συναισθήματα και ενδιαφέρον για τον άλλον σύντροφο.
Ακόμη και όταν οι σύζυγοι συνεχίζουν να μένουν υπό την ίδια στέγη, μπορεί να υπάρχει διάσταση μεταξύ τους, ανεξάρτητα από τη φυσική τους παρουσία. Αυτό μπορεί να οφείλεται σε πολλούς παράγοντες, όπως η δυσκολία εύρεσης νέας κατοικίας, οικονομικά ζητήματα ή η ανάγκη να προστατεύσουν τα παιδιά από τυχόν δυσάρεστες επιπτώσεις.
Συνολικά, η διάσταση μπορεί να εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους, ανεξαρτήτως εάν οι σύζυγοι συνδέονται στον ίδιο χώρο ή όχι.
Για να αξιολογήσει το δικαστήριο την ύπαρξη διάστασης σε αυτό το συγκεκριμένο ζευγάρι, εξετάζει αν υπάρχει το ψυχολογικό στοιχείο της πρόθεσης για συμβίωση μεταξύ τους, λαμβάνοντας πάντα υπόψη τις συγκεκριμένες συνθήκες που επικρατούν στον γάμο τους. Εάν το ζευγάρι δεν ασχολείται πλέον με κοινές φυσικές δραστηριότητες, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι υπάρχει διάσταση.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι υπάρχει σύνδεση μεταξύ διάστασης και εγκατάλειψης, καθώς η συνεχής διάσταση μπορεί να υπονομεύσει τον γάμο, ενώ η εγκατάλειψη του κοινού οικίας μπορεί να αποτελέσει ένα σημαντικό στοιχείο αναταραχής στη σχέση του ζευγαριού. Αυτό επίσης αποτελεί απόδειξη σοβαρής αναταραχής, εκτός από άλλα στοιχεία που μπορεί να υπονοούν προβλήματα στη σχέση τους.
Συνοψίζοντας, η διάσταση ενός ζευγαριού και η κατοίκηση στον ίδιο χώρο είναι καταστάσεις που μπορεί να παρατηρηθούν, και η χρονική διάσταση πρέπει να αποδειχτεί δικαστικά με βάση τον χρόνο που λείπει το στοιχείο της πρόθεσης για συνέχιση της συμβίωσης, το οποίο είναι απαραίτητο για μια ενεργή σχέση.
